Paul Celan
Ra borë trishtueshëm. Tash një muaj
a dy që vjeshta në raso murgu
më çoi haber gjithashtu, një gjeth nga shpatet ukrainase:
“përfytyro: tash dimri, për të mijtën herë po hyn
dhe këtu,
në visin ku rrjedh një përrua i gjerë:
gjaku qiellor i Jakovit, bekuar me sakica…
Për akullin e një bukurie jashtëtokësore – hetmani i tyre bredh
me kazakët nën diej të marrtë… Fëmijë, ah, shami,
të më mbështjellësh kur tarogzat shkëndrijnë,
kur ky krep i trëndafiltë të krisë, kur me pluhur të dëbortë
të stërpiket skeleti
i babait tënd, rraposur nën kopitat
e këngës për kedrat…
Shami, shamizë, ja veç një të ngushtë po ruaj
tash kur ti të mësohesh të qash ngushtësinë e botës
përbri meje, e cila kurrë s’do gjethnojë,
o fëmija im, për fëmijën tënd!”
Mama, vjeshta rrodhi gjak prej meje, bora më përvëloi:
kërkova unë zemrën time që me të të qaj, dhe gjeta
frymëmarrjen, ah, të asaj vere.
Ishte ajo, si ti.
Loti çatisi rrëmbimthi. Unë qëndisja shaminë.
