Josif Brodskij
(1940-1996, çmimi Nobel, 1987)
Për Kërshnella jem’ magë, njëfarfeje…
Në pazar -mizë në lis – tan dynjaja.
Për një vazo hallvë kafeje
në rrethim të plotë bie dugaja;
me pakot stivë – gjindja nuk sheh:
çdokush ndjehet dhe mbret dhe deve.
Rrjeta, çanta, trasta, kaushë,
kapela palmuç. Kravata si fjollë.
Era vodkë, halorë e merlucë,
mandarina, kanellë dhe mollë.
Kaos fytyrash; humb udha tërthores
drejt Betlehemit, për shkak të dëborës.
Dhe shpërndasit e dhuratave festive
shtyhen në trasport dyerve në shtjella,
zhduken oborresh brenda avllive,
dhe pse e dinë: e zbrazët asht shpella:
as kafshë, as qengja, as Ai
me breroren e lame n’flori.
Zbrazëti. Por me mend te ajo
prej askundi derdh dritën Çudia.
Veç ta dinte Irodi: sa ma i fortë,
ma pashmangshëm afron mrekullia.
Rregullsia e kësaj përsëritjeje –
mekanizëm-bazë për Krishtlindje.
Dhe festojnë kështu, gjithandej,
shtrojnë tryezën në pritje të Tij.
Le t’vonohet pak ylli ndër qiej,
por vullnesa që shndrin mirësi
prej së largu duket ndër njerëz,
dhe barinjtë flakadanët i ndezën.
Bie borë; nuk tymojnë tymtarët mbi çati,
pingrrojnë. Gjithë fytyrat, si blanat.
Se çdo ndodhë askurkush nuk e di.
Irodi pi. I fshehin fëmijët nanat;
ne as shenjat s’i njohim – ka gjasë
ardhëtarin asnjë zemër s’e pikas.
Po në korentin e derës, atë grimë,
prej të natës mjegullimë, fare beftë
shfaqet krejt figura me pelerinë;
edhe Birin dhe Shpirtin e Shenjtë
ti, pa turp i ndjen, mirëfilli:
qiellin sheh dhe dallon atje – yllin.
© Përkthimi: A. TUFA
