Vdekja e qytetit
Pasditeve dielli rrëmihte një shteg të fshehtë…
Visore t’padukshme natën rrisnin shtatzaninë:
e nesërmja hovte e tradhtohej në pandehmë…
Pluskonin të prapmet e sendeve. Me zjarrminë
dhe uji, dhe limfa zvetënoheshin në djersë.
Shkarja, shkarrëzimi i madh shkagonin kujtesë:
praptonin zogjtë: një nga një binin, piqeshin si qiqra
në të kundërt të perspektivës. Bulevardi
i mysët e kruspull si shpinë krokodili në hithra –
a si lundër e kalbur përmbys – tash nga inati
i zhdukjes së afërt i hante, i mbante për vete:
dhe zhurmën e takave, patkonjve, dhe kërkëllimën e qerreve.
Prej gjithkah: një pjesë mblidhet të ikë nga një pjesë
që nuk ngutet të vdesë. Përmidis, tejendanë – mërira –
kërpudha pikëlore helmkuqe. E me gjuhë nepërke të zezë
ajri gulçon mes pllakash betoni, barrela, fuçira.
Një vozë cit me yje u vetëvra e gjaku pëlciti, i errët e i trashë
mbrëmëherë, në një qoshe ku kriheshin melekët
që digjeshin zjarrmie n’ekstazë mullarëve me kashtë
kumtri. Kumti. Kurmi. Kulmi. Kumbi. Kusuri…
Ne bjerrur i kishim dhe gjestin, dhe fjalën dhe rëndë si buaj
përtypnim dhe ndillnim pandehma të egra tamburi
nën ritmin e çartur, nën jehun epsharak të çizmes së huaj.
Qenë pjekur gështenjat. Dhe binin. Si gëzhoja përtokë
mbi kalldrëme, gjerkur, një ditë edhe boçet mbetën
gojëshqyera, pa dhëmbë, si vezme të zbrazëta e, tok
me to, duarlart, spaletat e gjetheve ndër erëra shkapetën.
Dielli përvidhej – e thamë – një shtegu të murrmë:
ne prisnim. Ditënatë. Gjuhëjashtë. Agsholesh me brymë.
Çatisën rrebeshet dhe dhëmbët i thyen në shkumë.
Atëherë kurrizi i krokodilit lëvizi: pluskoi n’lundrim.
Si lundër e kalbur bulevardi kalamendej i dehur
dhe shiu i shkrehu epshet e errëta gjer në mëngjes,
dhe pirgjet me ëndrra dheu e gurësh të pjekur
u shuan të gjitha në gëlqere harrese: as kërma, as shpesë,
as engjëj krahëthatë s’denjuan të jenë, për besë,
së paku, cezurë efemere e kohës së vdekur.
Pas teje
Pas teje, si pas një lufte të madhe,
në “para” dhe “pas” koha ime ndali:
humbjet janë modeste në listat zyrtare,
por tempullin më t’afërt e zuri spitali –
një vit më parë. E me gjasë, përgjithmonë.
Trishtohem teksa lutem, kruspull, trajtëlëvoreje,
duke u ngushëlluar me faktin se mjerimi im
nuk është i ri, si e prapmja e çdo fitoreje –
aq më tepër e vjetshmja. Shpresa të rrejshme!
Tregu i zi i dimrit, ku më të shtrenjtë se buka
janë fotot e tua, letrat, dëbora e djeshme
dhe një rriskë qielli harruar ndër fusha!
Tek nxitoje, ti harrove shallin e kaltër
në paradhomën time ku pluhuri nuk mbyll sy.
Dikush tha: “Në dashni nuk nguten sall shpirtrat e pastër”.
Të lashtë shpirtrat tanë, sa qind perandori,
dhe ashtu si perandoritë bien ndër vite, muaj,
tek u hapin udhë turmave t’urryera,
shpirtrat bëjnë sehir qysh një pasion i huaj
e mbush akropolin me statuja të thyera…
Të shpëtuarat janë të lume; njësoj në plojë:
kush një krah të thyer, kush një këmbë
humbur qëmotit…
Pas teje, si pas një lufte të madhe
ia dola të kthehem. Dhe lavdi Zotit!
