* * *
Gjuha është qela e qenies.
M.Heidegger
Të Vërtetat e Epërme e përpijnë Orën e veshit:
shkulme shkundulluese shkunden e shitojnë
timpanin; shurdhohet e bje shyt
njeriu si derr shkumak me angrra t’shkoklueme nën patërshanë.
E Vërteta e Epërme e vret Syrin e pastërvitur njerzor
me shkreptimën terratisëse të dritës,
e shtang nuhatjen përtace me duhmën e rrufesë.
S’jemi pjekur ende për të parë anën e përtejme të dritës dhe tingullit.
E Vërteta e Epërme pret në beft, përgjatë shtegut të mnershëm,
larg shesheve popullore a tregjeve sociale, larg
shqisave të mbufatura me hyjni kallpe, e duke t’u ngulur në palcë,
gjakon gjuhë, gjersa
gjërat t’i gjegjen Zotit të tyre, që, gjithaq, është Gjuhë.
Moskë. Dhjetor 1998
ORFEU
Jeta jote – burgosur aq mirë,
Mbështjellë puthitur e pa drojë
Me fletët rrotullame të një qepe
E flijoi, ah, thelbin e vet
Me të mshehtat e mbrame –
Kur tehu i thikës feksi
Ngulmueshëm, duke grirë
Zemrën tënde të njomë –
Topitur erudicionesh fiktive.
Lotët e Euridikës në kuzhinë
S’kanë tjetër shkak
Pos faktit
Që ti je i vetmi ingredient lotsjellës
Në sallatën e rëndomtë familjare.
ENGJËLL NIKOTINE
Të dua ty, engjëll nikotine –
Farë e zeshkët e veshur si laps.
Pëshpëri me buzët e zbehta,
Pëshpëri me buzë të dredhura
Ligjërata të largëta që kujtesa t’i zmbraps.
Ti lëshohesh me parashutë në mbrëmjen e butë
Terrin njolla-njolla duke lëpirë:
Flatrat të shushurijnë – lule akacie në erë –
Engjëll nikotine, ti je brengë e arrirë!
Ti lëshohesh si shifër e trashë fatidike –
Si gështenjë e plasur në zjarr qe flatron si ferrak.
Të dua, o engjëll nikotine –
Klloun bojërash uji
Me ngjyrën e premtimit të shpërbërjes sime në ag.
* * *
Ti lëshohesh në këtë orë të vonë si mellan Kallamari
Duke fshehur preklat e tua të verbëra: shpirti yt – kandil deti!
Ti e ngre atë, të qullur në pritje, me shtresa të kalbura pengjesh,
Me zona të errëta mallesh, me gjithfarë regëtimash
Që ta përqethën shtatin e të turpëruara u rrëkëllyen
Një nga një në këllëf.
Teptisur nga epshi si bishë mijra sysh, kujtesa – aty:
Ajër i nginjur – cit me errësirë të ndenjur pa një xixë –
E gatshme të marrë hak,
Qiell që ha zogj të gjallë,
Mur i trashë e i ftohtë
Fundosur mjegullimës së miteve të veta.
Ti je lëndë që të ka ngrënë përcaktimi. Nuk i shmangesh dot
Kësaj bujtine të errët: përmbajtja e saj zgjanohet
Duke gërryer një tjetër formë në ty,
E sigurtë, me kumtin e zi drejt ardhmërisë…
Sa më i lartë të jetë fluturimi yt –
Aq më shungulluese ka me qenë rënia.
Ti s’je veçse zgafellë që zgjanohesh pafund
Me arkitekturën e shembjes përbrenda.
Moskë, shkurt, 1998
* * *
Ty të kujtohet qielli tjetër: i gjerë e i huaj;
turma e të panjohurve në rrugë, automobilët…
dhe dëbora e pjerrët – mbulon pothuaj
si vual pikëlor zhurmat, pamjet, stinët –
po më së pari – kurmet lakuriq, të bardhë
të të dashurave të trishta.
Ç’u bë me to vallë? Ku shkoi ajo enigmë e valë
që shkepej e purpurt prej buzëve të tyre të mishta?
Herëdokur, si karusel i prishur stepin të ngrira
fragmente të gjymta peisazhesh, interieresh,
copëra frazash, përgjërime n’errësirë… Perspektiva
ndalon prerë dhe njëherësh –
sikur lë të kuptojë, se retina pëlcet prapa velit –
nga drita çnjerëzore në fund të tunelit…
Vjenë, shtator 2005
